Het seizoen 2019 zit er helaas weer op. Ondanks het veel mindere weer dan 2018 hebben we een heel mooi seizoen gehad en kijken met veel zin alweer naar seizoen 2020. Maar voor nu ligt de mast plat en staat Keiko lekker hoog en droog binnen in de schuur. Tot over een half jaar(tje)
Het oude opgelapte grootzeil blijkt toch echt op te zijn, nog langer uitstellen is geen optie er moet een nieuwe komen. Na het opvragen van diverse offertes en wat persoonlijk contact gaan we in zee met de The Sail Factory uit Dronten. Het zeil wordt ter plekke ingemeten en direct besteld.
Na bijna vier weken wachten is het nieuwe grootzeil al klaar en kunnen we het in de mast hijsen. Direct blijkt dat bij de zeilmaker iets niet goed is gegaan, in het zeil ontbreken namelijk alle reef voorzieningen zoals versteviging vlakken reefknuttels en reefogen.
Dit is vanzelfsprekend even een flinke tegenvaller en wat nu, gaat de leverancier het zeil laten vermaken of komt er een ander zeil. Binnen een paar dagen hebben we duidelijkheid, de fabrikant levert uiteindelijk binnen drie weken een compleet nieuw zeil welke nu wél van alles voorzien is.
We hijsen vol goede moed het nieuwe grootzeil, maar nu blijkt dat de derde runner van boven, bij de eerste zeillat, veel breder is dan alle andere runners en vastloopt op de vulplaatjes. Vulplaatjes welke de invoeropening in de mast versmallen. En het lijkt alsof het zeil boven in te breed is en misschien wel tegen de achterstag komt. Het kost mij een uurtje slijpen, snijden en schuren, dan wil deze runner er eindelijk langs. Het loopt dan alleen nog steeds niet soepel, de runners blijven vaak haken achter de plaatjes welke na jaren gebruik niet meer geheel recht en glad zijn. Ik besluit het even te laten rusten, over een week begint mijn vakantie, dan heb ik alle tijd om deze plaatjes glad en recht te maken.
De eerste vakantiedag besteed ik aan het schuren en buigen van de vulplaatjes. Na de tiende pas poging springt één van de plaatjes weg, stuitert nog even op het dek en verdwijnt in het water. Ik trek snel mijn zwemspullen aan en ga het water in en zoek samen met de havenmeester, wie met een lange hark vanaf de kant zoekt, bijna twee uur lang naar dit plaatje. Maar het is tevergeefs, we vinden het niet. Wat een pech, hoe komen we nu aan zo’n dun gevouwen aluminium plaatje.
Bij de bouwmarkt koop ik wat aluminium profielen en na 6 uur schuren en slijpen zit de vulopening weer dicht en kunnen de runners er na nog wat smeermiddel weer redelijk soepel langs.
De opluchting is zeer groot en snel ga ik dan ook het water op en maak de eerste meters met het mooie nieuwe grootzeil.
Helaas blijkt al snel dat het zeil ook nu nog steeds niet helemaal goed is. Het zeil loopt, zoals ik voor de vakantie al vermoedde bovenin te rond, is ter hoogte van de eerste zeillat te breed en komt wanneer het zeil helemaal naar boven wordt getrokken, tegen de achterstag aan.
We zijn alleen zo dom geweest onze factuur te betalen, de zeilmaker reageert niet meer op mijn mailtjes. Ik heb hem voor de vakantie gemaild over mijn bevindingen en ook weer na de vakantie maar geen reactie. Zelfs niet toen ik hem schreef er wel mee te kunnen leven..
En nu maar hopen dat wanneer ik in de toekomst een beroep wil doen op de garantie, meneer wel thuis is, ik heb er een hard hoofd in. In ieder geval was dit ‘eens maar nooit weer’ De The Sail Factory uit Dronten, is een erg slechte keuze geweest!
Het was weer eens tijd elkaar flink uit te dagen en letterlijk alle zeilen bij te zetten. Wat een prachtig gezicht, Carlijn in de Prachtige en wendbare RS-Tera en Dion in de even zo mooie Daimio maar beslist minder wendbaar dan de RS-Tera.
In onze vakantie willen wij op het Heegermeer achter het anker overnachten. Daar aangekomen blijkt dit door een vrije Marboei niet nodig te zijn. Vanaf de boeg van de boot hebben wij ook nog eens aardig zicht op de zeilschool en hopen zo (m.b.v. een verrekijker) iets van Carlijn mee te pakken.
Een van mijn favoriete dingen is het voor dag en dauw afduwen om dan met helaas vaak windstilte lekker door de natuur te glijden. Naar mate dan de ochtend vordert wordt het pas wat drukker op het water en neemt vaak de wind wat toe. Zo ook hier, op een oefenende Skûtsje en een enkel bootje na, absolute rust.
Even een middagje op het Zandmeer uitwaaien. Beetje met de zeiltjes spelen, misschien nog wat extra snelheid…Maar vooral lekker relaxed!
Vanzelfsprekend is Keiko een zeilboot maar ook op de windstille dagen is het dik genieten om met haar het water op te gaan. We doen een eilandje, waar nog een niet gevonden geocache ligt aan en eten een lekker stukje gebak in Heeg
Vrijdag 03 mei was het dan eindelijk zo ver, zeilen met mijn Duitse vrienden. We hadden gewoonweg geen geluk. In 2018 een aantal keren geprobeerd een datum te plannen, maar er kwam voortdurend iets tussen waardoor het uiteindelijk niet doorging.
En ook nu blijken de vrije dagen bijna te schaars en probeert het weer roet in het eten te gooien. Toch lukt het om wat te plannen en begint het weekend voor mij op donderdagavond.
Na een gezellige avond en een even zo gezellig ontbijt vertrekken Lars, Bernd en ik op de Keiko richting de Fluessen. Lars en Bernd hebben de donderdag al gezeild, daarbij heeft de Blue Pearl van Bernd wat averij opgelopen, waardoor wij nu met één boot vertrekken. Ook wel net zo gezellig eigenlijk.
Het eerste uurtje varen we voor de wind tot zeer ruim en bij 3-4bft gaat dat beslist niet hard. Eenmaal op de Fluessen bepalen we welke kant we op gaan en varen eerst halve wind richting de galamadammen. Deze wind wordt al snel 4-5bft en draait wat, waardoor onze koers een lekker aan de wind koersje word. We knallen met 5kn richting de Kuilart en leggen aan voor een sanitaire stop en een bak koffie. Helaas blijkt het restaurant dicht te zitten. Het is echter nog vroeg, we gooien los en zeilen over de Fluessen en het Heegermeer met in de piek zelfs 6,3kn snelheid naar Heeg.
In Heeg krijgen wij eindelijk onze welverdiende bak koffie waarna wij door de voetbal wensen van Bernd, alweer snel moeten losgooien om op tijd terug te zijn.
We twijfelen nog even of we een Rif in het grootzeil zullen zetten, de wind was al flink aan het toenemen en dat kon nog wel eens meer worden. Waarschijnlijk door de beschutting van de huizen besluiten we dit niet te doen en varen het Heegermeer op. Al snel wordt duidelijk dat die rif toch niet zo’n slecht idee was geweest en glijden we eerst wat ongecontroleerd met 45º helling richting de Fluessen.
De wind neemt echter nog verder toe en in de vlagen al 25kn(6bft) We gaan daarop in de wind liggen en beleggen het eerste rif. We zeilen nu rechter op en minstens met net zoveel snelheid, lekker verder. Na niet al te veel tijd liggen we weer plat, en valt op dat er wel erg veel bolling in het grootzeil zit. Waarschijnlijk het rif niet goed belegd.
We gaan nog een keer overstag en zien dan dat de verstevigingsstukken van het reefoog allemaal los liggen. Snel het zeil ingepakt en omdat wij het laatste stuk toch al tegen de wind in moesten maar verder op de motor gegaan. Eenmaal in de haven het grootzeil er af gehaald en tijdens het opvouwen zien we dat het oog zelf, ook al is uitgescheurd. Doordat de versteviging heeft losgelaten, kwam alle kracht op enkel het oog en die kan dat vanzelfsprekend niet hebben.
Zaterdagochtend het zeil meteen weggebracht en aangeboden ter reparatie. Met een week zou het al klaar zijn voor het volgende ‘avontuur’.
Keiko is klaar, lekker weer en een vooral een lekker windje.
Zonder dat ik het wist stond Wilma op de wal foto’s te maken.
En ze zijn prachtig geworden!!
06 April 2019
Na twee dagen hard poetsen en een verse laag antifouling gaat Keiko een week eerder dan voorgaande jaren weer te water.
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén
